De kerstboom staat weer en de lampjes verlichten de omgeving als sterren die naar de aarde zijn gevallen. Het is dat licht dat me elk jaar weer raakt: klein, maar onverzettelijk. Alsof het zegt: hier zijn we. Samen. Kerst kent vele gezichten met eten en familiebezoeken, maar voor mij is het vooral kerst in de stilste, kleine momenten. Een hand op je schouder, samen spontaan in de lach schieten bij een oude familiefoto, de tijd nemen om bij elkaar te zijn. Het zijn die details die tradities maken. Niet omdat ze moeten, maar omdat ze ons verbinden. Ik kan dan ook geen genoeg krijgen van kerstliedjes.

Traditie voor ons is dat we het diner op kerstavond heel eenvoudig houden: heerlijke kaasfondue met een lekker glas erbij.  Kerst is misschien wel het meest traditionele feest. Maar tradities zijn als kerstballen. Ze breken als je ze te stevig vasthoudt. Een beetje ontspannen is prima. Improviseren, aanpassen en vooral: niet alles hoeft perfect. De perfectie zit niet in een tot in de puntjes uitgevoerde brunch of schitterend diner, maar in de ontspannen samenkomst. Elk jaar een hele kunst, want er zijn misschien wel nieuwe gezichten aan tafel. Of er ontbreken stemmen die we zo missen.  Misschien is dat wel de magie: dat kerst ons leert om ruimte te maken. Voor herinneringen, voor verandering, voor wie er wel is en wie er niet meer is.

En dan is er nog dat kinderlijke gevoel van verwachting. Niet per se voor cadeaus, maar voor iets... Alsof de wereld even stilstaat en fluistert: wacht maar. Alsof de koude lucht buiten belooft dat er warmte wacht achter de deur. Misschien is die verwachting wel het mooiste cadeau: het idee dat er meer is dan wat we zien. Dat er, tussen de haast en de drukte, nog steeds ruimte is voor een wonder.

Maar kerst is ook een spiegel. Het toont ons wat we koesteren en wat we missen, wie we zijn en wie we misschien hadden willen zijn. In een tijd waarin het nieuws vol staat met conflict en de samenleving soms verdeeld aanvoelt, voelt het bijna rebels om kaarsen aan te steken en te zingen over vrede. Toch is dat misschien juist de kracht van dit feest. Dat het ons eraan herinnert dat vrede niet iets is wat ‘ergens anders’ begint, maar hier, aan de tafel of bij de kerstviering. Met deze mensen om je heen, met dit gebrekkige, maar mooie leven.

Laat de kaarsen branden, ook al druppelt de was. Laat ons geloven in licht. Niet omdat het de duisternis verdrijft, maar omdat het ons leert om door de duisternis heen te lopen. Samen.

Ik wens u hele prettige kerstdagen en alvast een goed nieuwjaar!

Jasper Nieuwenhuizen, burgemeester
j.nieuwenhuizen@lisse.nl