Normaal of niet? (Jolanda Langeveld)

Het einde van het jaar nadert en ik merk dat er veel mensen om mij heen wel even toe zijn aan een paar dagen vrij, gezelligheid met familie en vrienden en rust. We hebben het druk. Geen tijd voor elkaar. De lontjes zijn korter. 

Pech

Laatst had ik pech onderweg. Midden op een rotonde stopte mijn auto ermee. Tja en dan? Ik stond op een gevaarlijk punt, dus ik ging bellen of iemand in de buurt mij kon helpen. De andere weggebruikers keken afkeurend en wezen soms naar hun voorhoofd, alsof ik zat te bellen met de buurvrouw en kon kiezen waar mijn auto ermee stopte. Korte lontjes, druk en geen tijd voor hulp. Na een tijdje te hebben gestaan, stopte er toch iemand. Ik werd weggesleept en naar huis gebracht. Deze held vond het de normaalste zaak van de wereld om een handje te helpen en ik was er ontzettend blij mee!

U bent nodig

Het bleek maar weer: wat voor de een vanzelfsprekend is, is dat voor de ander niet of niet meer. Ik zie het hetzelfde bij de inzet van vrijwilligers en ouders bij verenigingen en scholen. Gelukkig zijn er nog die willen helpen, maar het zijn wel vaak dezelfde mensen. Op het moment dat er wordt gevraagd wie kan helpen, komt er een hele rij aan redenen voorbij waarom dat niet lukt. Werk, tijd voor mezelf, sport, huishouden en noem maar op. Het is heel herkenbaar, want voor wie geldt dat niet? Maar tegelijkertijd zijn er vrijwilligers en ouders nodig om onze kinderen naar wedstrijden te brengen, het fietsexamen te kunnen afnemen en extra activiteiten te kunnen laten doorgaan.

Normen en waarden

Wat is er veranderd? Hebben we het te druk of zijn het onze normen en waarden en kiezen we steeds vaker voor onszelf? Ik zeg zeker niet dat de normen en waarden vroeger per definitie beter waren, maar ik zie wel een verandering in hoe er over dingen wordt gedacht. Het gaat meer over het ik, dan over samen. Voor jezelf kiezen en opkomen, is echt van belang als je veerkracht mist en weer kracht en energie moet opdoen. Alleen lijken principes zoals voor elkaar klaarstaan, een handje helpen, door dik en dun en in voor- en tegenspoed tegenwoordig sneller weggegooid. 

Samen

We leven steeds meer in een wegwerpmaatschappij. Heeft het geen waarde meer, dan kies ik iets anders. Ik hoop van harte dat we dat niet doen met onze sociale netwerken en naasten. Ouderen, buren, vrienden, partners, kinderen en verenigingen zijn de moeite waard om te helpen en om er samen voor te gaan. Aan het einde van het jaar mag je wensen hebben en ik wens ons dan ook meer ‘samen’ toe. Samen kunnen we mooie dingen organiseren, samen kun je in gesprek en verder komen, samen maken we Lisse een stuk socialer en leuker. 

Ik wens u mooie dagen naar het einde van het jaar en een mooi, gezond en sociaal 2026!

Jolanda Langeveld, wethouder

j.langeveld@lisse.nl