De barmhartige Samaritaan strafbaar? (Kees van der Zwet)
Onlangs verving ik de burgemeester bij de naturalisatieceremonie. Dit is een ceremonie waarbij inwoners met een andere nationaliteit na een inburgeringstraject Nederlander worden. Tijdens deze ceremonie moest ik af en toe denken aan het huidige landelijke klimaat rondom asielzoekers. Zouden de mensen die ik daar zag deze mogelijkheid tot naturalisatie ook krijgen in het huidige politieke klimaat?
Schril contrast
En ook iets anders: er gaat nu een wetsvoorstel naar de Eerste Kamer waarbij hulpverlening uit mededogen strafbaar gesteld wordt. Dit staat in schril contrast met hoe we in Lisse zijn omgegaan met de komst van de Oekraïense gezinnen in 2022 en de noodopvang voor Syrische vluchtelingen in 2015. Destijds stonden veel vrijwilligers klaar om de asielzoekers op te vangen en te begeleiden. De samenwerking tussen gemeente, verenigingen, kerken en vrijwilligers liet zien hoe krachtig naastenliefde kan werken.
Moreel onhoudbaar
Criminalisering van barmhartigheid is niet alleen moreel onhoudbaar, maar ondergraaft ook het draagvlak voor een beheerste migratie. Wie vandaag een logeerbed aanbiedt, loopt morgen juridisch risico, terwijl diezelfde persoon eerst nog werd geprezen om zijn gastvrijheid. De samenwerking die nodig is tussen burgers en bestuur brokkelt af zodra goeddoeners als criminelen worden weggezet.
Kernwaarden
Mijn bestuurlijk en politiek handelen steunt op twee christendemocratische kernwaarden: solidariteit (naastenliefde) en gedeelde verantwoordelijkheid. Kortom, het is een plicht om mensen op te vangen, wat hun status of afkomst ook is. En daarvoor zijn we samen verantwoordelijk; overheid, verenigingen en burgers vervullen elk hun taak zonder het op één partij af te schuiven.
De andere kant
Daarnaast zie ik óók dat het asielstelsel uitnodigt tot eindeloze procedures, vaak in dossiers die juridisch vrijwel kansloos zijn. Elke extra beroepszaak vraagt rechtsbijstand, zittingscapaciteit en kostbare tijd, terwijl inwoners met uitzicht op verblijf wachtlijsten zien oplopen. Natuurlijk moet het recht spreken, maar het oeverloos doorprocederen schaadt zowel rechtvaardigheid als mededogen. Daarnaast vind ik dat mensen die geen recht hebben op verblijf in Nederland het land moeten verlaten. We moeten echt grenzen stellen.
Strenger beleid
Oud-premier Ruud Lubbers herinnerde ons eraan dat de behandeling van de kwetsbare vreemdeling de lakmoesproef van de rechtsstaat is. Het is daarom tijd de strafbaarstelling van hulp los te laten. Maar er moet ook een grens gesteld worden aan het stapelen van kansarme procedures, zodat Nederland streng, rechtvaardig, warm en betrouwbaar blijft. Kortom: strenger asielbeleid is uitstekend, het strafbaar stellen van barmhartigheid echter onbestaanbaar. Het is aan de Eerste Kamer om ervoor te zorgen dat de barmhartige Samaritaan van nu niet bestraft wordt.
Kees van der Zwet, wethouder
Goed
Matig
Slecht
